İnsanların en zevkli meşgalelerinden biridir. Çok eski zamanlardan beri insanlar, çiçek, meyve ve sebze yetiştirmek için, imkân buldukça kendilerine bir toprak parçası ayırmış, burada bahçecilikle uğraşmışlardır.
İlkel insanlar yabani kökleri ve diğer yenebilir bitkileri yakınlarında yetiştirmek için bahçe yapıyorlardı. Zaman ilerledikçe bahçe çeşitleri de çoğaldı. Suni sulamanın başlaması bahçeciliği daha da geliştirdi. Eski Mısırlılar suni sulamayı ilk geliştiren milletlerden biridir. Mısır’da bahçecilik daha çok tapınakların bahçesinde ve büyük malikânelerde yapılıyordu.
Babil’in «asma bahçeleri» ise, bilindiği gibi, Dünyanın Yedi Harikasından biridir. Bu bahçelerden en büyüğünü M. O. 500 yılında, Babil Kralı Buhtunnasr (Nabukodonosor) karısı için yaptırmıştı. Çin’de de kutsal ağaçların dikildiği özel bahçeler vardı.
Eskilerin geliştirdiği başka bir bahçe çeşidi de eczacılıkla ilgili bitkilerin yetiştirildiği bahçelerdi. Bu bitkileri daha çok hekimler ve rahipler yetiştirirdi. Bu tip bahçeler bilhassa Eski Roma ve Yunanistan’da vardı
Ortaçağ Avrupa’sında bile bahçelerin çoğu manastırlardaydı. Buralarda sebze ve çiçekle birlikte hekimlikte kullanılan bitkiler de yetiştirilirdi. Avrupa’da Rönesans’la birlikte bahçecilikte büyük gelişmeler oldu. Memleketimizde de eskiden beri bahçeciliğe büyük bir önem verilmiştir.
Bugün, dünyanın her yerinde şehirlerin kalabalığından bunalan her yaşta insan, imkânları ölçüsünde, evinin bahçesinde çalışarak çiçek ve sebze yetiştirir.